کد مطلب:28641 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:116
علی علیه السلام، پیاپی این كسان را به میدان فرستاد:اشتر، حُجْر بن عَدی كِندی، شَبَث بن رِبعی، خالد بن معمّر، زیاد بن نضر حارثی، زیاد بن خصفه تَیمی، سعید بن قیس، مَعقِل بن قیس ریاحی و قیس بن سعد. در این میان، آن كه بیشتر به میدان رفت، اشتر بود. و معاویه، پیاپی این كسان را به میدانِ عراقیان فرستاد:عبد الرحمان بن خالد مخزومی، ابو اعور سُلَمی، حبیب بن مَسلَمه فِهْری، ابن ذی كِلاع حِمْیَری، عبید اللَّه بن عمر بن خطّاب، شُرَحبیل بن سِمْط كِنْدی و حمزة بن مالك هَمْدانی. آنان سراسرِ ذی حجّه را جنگیدند و گاه می شد كه در یك روز، دو بار نبرد می كردند:آغازِ روز و پایان آن. [ به نقلِ ابو مخنف از عبد اللَّه بن عاصم فائشی و او از مردی هم قبیله اش:]روزی، در صفّین، اشتر همراه برخی قاریان و تكْ سوارانِ عرب، به نبرد برخاست. هنگامی كه جنگشان اوج گرفت، مردی به میدانمان آمد - كه خدای را سوگند - تا آن روز به ندرت كسی را به بالایی و تنومندیِ او دیده بودم. وی هماورد خواست و هیچ كس جز اشتر به میدان او نرفت. آنان دو ضربه ردّ و بدل كردند و اشتر با ضربه ای او را هلاك ساخت. به خدا سوگند، ما از پیش بر جانِ اشتر بیمناك بودیم و از او می خواستیم كه به نبردِ وی نرود. پس آن گاه كه اشتر، او را كُشت، یكی از مردانش ندا در داد: هَلا ای سَهم! ای سهم بن ابی عیزار ای خوب ترین كسی كه در میانِ طایفه «زاره» می شناسیم.[1]. و گفت:به خدا سوگند، یا من قاتل تو را می كشم یا او مرا می كشد. سپس به میدان آمد و به اشتر یورش آورد. اشتر به او روی كرد و ضربه ای بر وی نواخت، چندان كه مقابلِ اسبش بر زمین افتاد. یارانش به سوی او شتافتند و پیكر مجروحش را وا رهاندند. ابو رفیقه فهمی گفت:او آتشی بود؛ لیكن با گردبادی روبه روی گشت. و افراد، سراسر ذی حجّه را جنگیدند. وقتی ذی حجّه سرآمد، خواستار آن شدند كه در ماه محرّم، دست از هم بدارند؛ بلكه خداوند میانشان صلح و وحدت برقرار كند. و افراد دست از هم بداشتند.[2].
2459. تاریخ الطبری - به نقل از عبدالملك بن ابی حرّه حنفی، در یادكردِ آغاز نبرد در ذی حجّه -:علی علیه السلام، یكایك، مردانی بزرگْ منش را فرمانِ [ نبرد ]می داد و با هر یك، گروهی [ از رزمندگان ]به میدان می رفتند. از یاران معاویه نیز كسی به میدان می آمد و گروهی همراهش می شدند. آن گاه، سواره و پیاده با یكدیگر به جنگ برخاسته، سپس عقب می نشستند. شامیان خوش نداشتند كه به جمعِ عراقیان زنند؛ زیرا بیم داشتند كه بدین سان، در گرفتاری و هلاكت افتند.